The Way Home (2002) คุณยายผมดีที่สุดในโลก

The Way Home (2002) | คุณยายผมดีที่สุดในโลก
Director: Jeong-hyang Lee
Genres: Drama
Grade: A+

"ไม่อยากให้พลาดหนังเรื่องนี้จริงๆ"

ชีวิตวัยเด็กแต่ละคนจะมีบุคคลอันเป็นที่รัก ไม่ว่าจะพ่อแม่ญาติมิตรหรือเพื่อนก็ตาม แต่จะมีอยู่คนหนึ่งที่มักอยู่ในฐานะแม่ ทั้งที่ไม่ใช่แม่จริงๆเสียด้วยซ้ำ กระนั้นกลับดูแลเอาใจใส่เหมือนเป็นที่อยากได้อยากเลี้ยงดู ซึ่งบางครั้งดูแลดียิ่งกว่าแม่ที่ให้กำเนิดเราเสียด้วยซ้ำ เชื่อว่าทุกคนต้องมีบุคคลนั้นในความทรงจำวัยเด็กแน่นอน ส่วนจะมากจะน้อยหรือใครก็แล้วแต่ชีวิตของคนๆนั้นไป


ซังอู (Seung-ho Yoo) เด็กน้อยวัย 7 ขวบ ที่มีความซนตามประสาเด็กชายวัยนี้ต้องเดินทางออกจากตัวเมืองกับ แม่ของซังอู (Hyo-hee Dong) เพื่อมาอาศัยอยู่แถบชนบท ซึ่งคนที่ฝากฝังได้คือ ยายของซังอู (Eul-boon Kim) นั้นเอง แน่นอนว่าเขาต้องอาศัยอยู่ท่ามกลางป่าเขา อุดมด้วยธรรมชาติต้นไม้สัตว์ป่า แต่ไม่มีเครื่องมืออำนวยความสะดวกสบายแบบคนเมือง แม้กระทั่งอาหารการกินด้วยก็ตาม

หนังเล่าได้ช้ามาก แต่ส่งถึงผลกระทบกับอารมณ์ได้มากเช่นกัน โดยเฉพาะความสัมพันธ์ระหว่างซังอูกับยายที่เหมือนจะไม่ลงรอย แต่ลึกๆแล้วมีความตื้นตันใจตลอดเวลา เริ่มแรกที่ต้องมาอยู่กับยายแสดงท่าทีได้น่าตบปาก ทั้งคำพูดคำจาหรือกิริยาท่าทางไม่มีความเคารพผู้ใหญ่เลยสักนิด มองยายตัวเองเป็นคนแก่ชราที่ไร้คุณค่า มองตัวเองคือเด็กที่เหนือกว่าคนหลังค่อม


แน่นอนว่าเด็กมีนิสัยเกเรขนาดนี้ต้องมีการสั่งสอนให้หลาบจำ แต่การอยู่ด้วยกันระหว่างยายหลานไม่มีการใช้ไม้แข็งแต่อย่างใดทั้งสิ้น มีแต่ความนุ่มนวลของยายที่พยายามเลี้ยงดูหลาน สิ่งหนึ่งที่ทำให้หนังสื่อได้ถึงอารมณ์คือการให้สัมผัสด้วยตัวเอง เนื่องจากยายไม่สามารถพูดได้ ภาษามือเองก็มีแต่ท่าทางง่ายๆ จะสื่อเป็นประโยคหรือบอกบางอย่างจะผ่านการกระทำเท่านั้น ดังนั้นการดัดนิสัยของหลานจอมดื้อจึงไม่ธรรมดาอย่างที่คิด

การได้เห็นยายทำเพื่อหลานที่ตัวเองเพิ่งเคยเจอสะท้อนถึงความเป็นแม่ แม้ผลตอบรับจะไม่เคยได้รับคำขอบคุณหรือความรักมอบให้เลย จากจุดนี้จึงเกิดความรู้สึกตื้นตันในหัวใจที่ได้เห็นคนหนึ่งพยายามทำให้อีกคนหนึ่ง ทางด้านซังอูนั้นทำตามใจตัวเองอยู่เสมอ ทว่าเมื่อสัมผัสได้ถึงการเสียสละมากขึ้นเท่าไรยิ่งซาบซึ้งมากเท่านั้น จากเห็นแก่ตัวก็เริ่มมีการแบ่งปัน เริ่มเห็นความสำคัญในสิ่งที่ตัวเองได้รับมากขึ้น 


สิ่งหนึ่งที่สังเกตได้จากซังอูคือเป็นเด็กที่เติบโตมาพร้อมกับทุกอย่าง คิดว่าตัวเองนั้นสบายและอยากได้อะไรก็หาได้ง่ายๆ เครื่องเล่นวีดีโอเกมที่ตัวเองพกมาเกิดถ่านหมด ถ้าอยู่ในเมืองคงไม่ใช่เรื่องยากที่จะหาซื้อตามร้านค้าทั่วไป แต่กับชนบทมีแต่ของที่จำเป็นในการดำรงชีวิตเท่านั้น ต่อให้ถ่านใช้ได้กับเครื่องใช้ไฟฟ้าหลายอย่าง กระนั้นความเจริญยังแตกต่างจากแถบเมืองอยู่มาก ดังนั้นสิ่งที่ไม่ได้ใช้หรือใช้น้อยจึงเป็นของหายากหรือไม่จำเป็น

ช่วงแรกอาจจะรู้สึกเกลียดชังที่เห็นหลานไม่รักยายตัวเอง แต่พอความสัมพันธ์เริ่มพัฒนาขึ้นเรื่อยๆประกอบกับเริ่มคิดถึงชีวิตของคนอื่นมากขึ้น ทำให้ตัวละครนี้แสดงถึงความจริงใจที่ผ่านการขัดเกลาจิตใจ แม้จะไม่ถึงกับเปลี่ยนเป็นเด็กดีเลยซะทีเดียว อย่างน้อยสิ่งที่ยายพยายามทำนั้นไม่สูญเปล่า สามาถปรับเปลี่ยนความคิดให้ดีขึ้น คิดถึงคนอื่นมากขึ้น และที่สำคัญคือการทำให้รู้จักคำว่ารักและห่วงใย

รูปภาพของฉัน
เกิดปี 2538 (1995) แค่คนที่เรียนจบสาธารณสุขศาสตร์ แต่ชอบดูหนังเป็นชีวิตจิตใจ ที่เขียนรีวิวเพราะอยากแบ่งปันความรู้สึกที่ตัวเองมีให้อ่าน และกำลังทำช่อง YouTube เกี่ยวกับหนังสือ(การ์ตูนเป็นหลัก)